Jakby ni e patrząc ten film potwierdza stare jak internet stwierdzenie, że Metallica skończyła się na Kill’Em All:)
Życie jest piekielne trudne. Wie to TJ i jego ojciec, którzy (każdy na swój sposób) egzystują po śmierci najbliższej im osoby. Ojciec całe dnie przesypia przed telewizorem, zachowuje się jak naszpikowane valium zombie. TJ zaś wpada w kłopoty. A raczej kłopoty odnajdują go.
Do ich domu, gdzie mieszkają razem z babcią (którą notabene przerasta ta cała abstynencja emocjonalna zatoniętych w smutku TJ i jego ojca) wprowadza się ot tak, jak gdyby nigdy nic – Hesher. Młody, dwudziestokilkuletni, z długimi tłustymi włosami, z beznadziejnymi tatuażami. Karykatura Jezusa. Nikt jakoś nie ma siły go wygonić z domu, więc tak sobie razem z nimi egzystuje, ogląda pornusy, je ich jedzenie i jeździ sobie czarnym brudnym vanem. Najszybciej Hesher znajduje kontakt z babcią, która stara się nie zwracać uwagi na obsceniczne zachowanie młodzieńca. Może dlatego, że w końcu w domu jest trochę życia.