Sound Of My Voice. Sekta czy podróże w czasie? Uwierz w co chcesz

Wyobraźcie sobie, że macie do poskładania puzzle, które w zależności jak poskładacie kawałki da wam odpowiedź na pytanie postawione na początku. Problem w tym, że przy każdym składaniu może wam wyjść coś innego, choć kawałki zawsze pasują tak samo. Podobną rzecz zrobił twórca „Sound of voice”. Opowiedział pewną historię, by było łatwiej podzielił ją na osiem aktów. Pytanie jakie zadaje na początku brzmi: czy kobieta ukrywająca się w piwnicy to liderka niebezpiecznej sekty, czy też jak sama twierdzi to podróżniczka z przyszłości?

Czytaj dalej „Sound Of My Voice. Sekta czy podróże w czasie? Uwierz w co chcesz”

Sunshine (W stronę Słońca)

Ćpanie Słońca. Towar najwyższej wagi – ludzkość jest od niego uzależniona. Problem w tym, że odstawienie to śmierć. Więc gdy Słońce przestaje działać ludzkość zamiera w lodowym oczekiwaniu na koniec. Uratować świat może tylko bomba, której wybuch zadziała niczym reakcja łańcuchowa tworząc gwiazdę w gwieździe.

Sunshine (W stronę Słońca – reż. Danny Boyle) to najlepszy film S-F jaki widziałam. Sceny, które wbijają w fotel i sycą oczy, niesamowita siła Słońca – tak przedstawiona, że jeśli obejrzycie ten film i Wam się spodoba już zawsze będziecie patrzeć inaczej na tą najbliższą Ziemi gwiazdę.

Czytaj dalej „Sunshine (W stronę Słońca)”

Drive

Facet mówi wprost jakie są warunki. Macie 5 minut, zrobię co w mojej mocy, potem jesteście zdani na siebie. Kierowca. Tak zaczyna się film Drive – niezwykły obraz amerykański, w którym kontrast uczuć głównego bohatera może wywołać uciążliwy ból głowy i serca.

Dawno nie widziałam by w jednym obrazie miłość i gniew przeobrazić w jedno uczucie. Sam film zapowiada się dziwnie: główny bohater, kierowca, słuchający przebrzmiałych hitów z lat 80-tych, noszący obrzydliwą szpanerską żółtawą kurtkę ze znakiem skorpiona. Ryan Gosling gra na początku niczym Steve McQueen. Tak przynajmniej lubimy pamiętać tego aktora. Męski blondyn w amerykańskim aucie.

Drive to film początkowo bardzo przyjemny, prognozuje nawet rozrywkowe kino akcji, a jednak już po kilku minutach przekonujemy się, że nie będzie tak jak się zapowiadało. Siłą głównego bohatera wydaje się spokój. W końcu wierzymy, że to naprawdę dobry chłopak, a jego czyny tym bardziej nas w tym utwierdzają. Po prostu wykorzystuje swój talent kierowcy niekoniecznie w uczciwych interesach. Ale to też nam nie przeszkadza. Tym bardziej gdy tak bezinteresownie, a potem z widoczną miłością zacznie traktować swoją sąsiadkę z bloku.

Film Drive jest pełen sprzeczności. Film zapowiada wręcz pościgi samochodowe ulicami Los Angeles, wielką nieskończoną miłość i super-dobroć głównego bohatera. Istne kino akcji, przy okazji proste jak budowa cepa. Ale nic w tym filmie nie jest proste. Za to wszystko jest sprzeczne. Miłość bohatera równoważy jego wściekłość, zapowiadaną akcję na poziomie rozrywkowym równoważy spokój i opanowanie kierowcy, dobroć jest frazesem, który wykorzystują negatywne postacie.

Film jest bardzo ponury, choć zapowiada rozrywkę na poziomie filmów z lat 80-tych. Specyficzna czołówka z muzyką z tych lat i całą resztą pomaga nam w to uwierzyć. Tak naprawdę nawet do połowy filmu możemy nie wiedzieć o co wciąż w nim chodzi.

Drive mimo to nie jest filmem trudnym do zrozumienia. Wprost przeciwnie. Klimat w który wtacza nas reżyser pozwala zrozumieć zamysł, choć to wcale nic nie ułatwia. Pod koniec Drive ogląda się bardzo trudno, sprzeczności narastają z każdą chwilą. I nie pomaga w tym wymowa obrazu. Bardzo mocne i istotne połączenie formy z treścią.

Podobała mi się ta gra z widzem, który na początku nieświadomy, ogląda historię o dobrym chłopaku-kierowcy by pod koniec zabrnąć w niesamowity kocioł uczuć. Dawno nie widziałam w żadnym filmie takiego zrównoważenia sprzecznych uczuć. Polecam widzom, którzy nie boją się klimatu, który dołuje z każdą kolejną minutą filmu.

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=CWX34ShfcsE[/youtube]

 

Spike Lee: Crooklyn

W związku z tym, że z miesiąca na miesiąc pogrążam się coraz gorzej w odmętach złego kina i tak naprawdę odpuścić powinnam je na rzecz seriali. Ale że te praktycznie wszystkie obejrzałam… Jestem w ciemnej dupie filmowej. Oglądałam ostatnio takie chały, że na samo wspomnienie…

Dlatego pewnie mało piszę. Bez dobrego kopa, bez dobrej motywacji… Poza tym co mam pisać? Że „Frozen” to najgłupszy film jaki widziałam ostatnio? Że ostatnie fajne filmy (pisałam ostatnio) jakie widziałam niedawno to filmy sprzed kilku lat?

Dlaczego więc nie napisać o filmach, które lubię najbardziej? Było już o „Milczeniu Owiec„. Teraz czas na „Crooklyn” Spike’a Lee. Dobre, absolutnie genialnie kino z 1994 roku. Bardzo autobiograficzne dla samego Spike’a. Dlatego po brzegi wypełniony jest ten film niezwykłą, cudowną muzyką lat 70-tych, sentymentem, smaczkami nowojorskiego Brooklynu sprzed kilkudziesięciu lat.

Czytaj dalej „Spike Lee: Crooklyn”

HANNA – czy warto zobaczyć ten film?

Czym więc jest film Hanna? Dobrym kinem akcji, przesadzonym kolejnym thrillerem czy filmem, w którym artyzm, technika, realizacja były jedynym atutem?

Ciężko mi powiedzieć, bo choć fabuła rozczarowuje to już sposób realizacji oczarowuje niczym filmy Felliniego i Bergmana gdy ogląda się je w wieku 19 lat – nie wiesz o co chodzi ale widzisz, że to tak pięknie się ogląda. To samo jest z filmem Hanna, tyle że uszczuplony jest motyw treści. Natomiast forma porywa – szczególnie zdjęcia i muzyka. Porywa na tyle, że w pewnym momencie (gdzieś w połowie seansu) złapałam się na tym, że już mam gdzieś fabułę, że ważniejsze jest to co widzę. To właśnie symbolika, potężna dawka artystycznej formy i niezwykła ścieżka dźwiękowa tworzą fenomen Hanny.

Czytaj dalej „HANNA – czy warto zobaczyć ten film?”