od Bergmana po Bollywood
Odpowiedź jest prosta: nie zostać krytykiem. Kojarzą nam się ci krytycy z panami w okularach wysoko noszący głowę, co uważają, że znają się bardzo dobrze na filmach.
Ogólnie krytycy filmowi to całkiem przydatna funkcja społeczna w świecie kina. Ale często są omylni i chodzi pogłoska, że krytykami zostają niespełnieni pisarze, filmowcy itp. Przez to właśnie z pewną dozą niechęci oceniać lubią dzieła innych. Czytaj dalej „Jak zostać dobrym krytykiem filmowym? ;)”
W przeszłości moi drodzy. Może to i banalne lecz prawdziwe. Porównując dzisiaj peany nad młodymi gniewnymi, którzy tworzą filmy typu „Zmruż oczy”, „Wszystko co kocham” czy teraz „Sala samobójców” obawiam się, że młodzi fani kina mogą sobie wyrobić zły nawyk definiowania polskiego dobrego kina.
Wajda wcale kiedyś nie był nudny (to znaczy na tyle filmów co stworzył to większość to nudy niemożebne, ale stworzył też dzieła ponadczasowe, przy których nawet Bergman się kłaniał). Że czarno-białe i pewnie historyczne i polityczne… Nie-e.
Czy w ogóle można mówić na dzień dzisiejszy o istnieniu takiego kina? Czym jest slacker? Gdzie można go umiejscowić w historii kina, czy można odnaleźć jego źródła i wskazać na pewną ewolucję gatunku?
Znalazłam w notatniku i muszę powiedzieć, że to fajny pomysł na wpis na bloga filmowego:) Wpisujcie swoje ulubione kawałki z filmów czy seriali! A może seriali nie bo by trzeba wypisać wszystkie gadki Sawyera z „Lost”? 😉
Ulubione teksty z filmów będę tu wpisywać, jak mnie się nasuną. Was też zachęcam.
Jest 28 stycznia 2011, godzina 20.36 i na You Tube właśnie skończył się seans filmu Life In A Day (Dzień z życia).
Filmowy Eksperyment – kino w internecie
Jest 24 lipca 2010 roku. Prawie 80 tysięcy osób z całego świata przesłało do You tube swój dzień. Swój 24 lipca. Producentem tego przedsięwzięcia został Ridley Scott, a reżyserem Kevin Macdonald. Ponad 4,5 tys. godzin materiału. Efekt?
